Αν κανείς άλλος, εσύ – T. Villanueva (μτφρ. ε.ρ. ρουσσάκης)
Άκου, εσύ
εσύ
που μεταμόρφωσες την αγωνία σου
σε υγιή επίγνωση,
βάλε τη φωνή σου
εκεί που είναι η μνήμη σου.
Εσύ που κατάπιες
την απογευματινή σκόνη,
υπερασπίσου ό, τι έχεις καταλάβει
με λέξεις.
Εσύ μόνο,
αν κανείς άλλος,
δεν καταδικάσει με τη φωνή του
αλλιώς θα επέλθει η διάβρωση
που φέρνει κάθε θλίψη.
Εσύ, που είδες τις εικόνες
της αηδίας να επαυξάνονται
θα καταλάβεις πώς ο χρόνος
καταβροχθίζει τους άπορους.
Εσύ, που έδωσες στον εαυτό σου
τις δικές σου εντολές,
και γνωρίζεις καλύτερα από τον καθένα
γιατί γύρισες την πλάτη σου
στα πιο δύσκολα όρια της πόλης σου.
Μην κάνεις ησυχία.
Μην τα παρατάς.
Η πιο επίμονη αλήθεια,
όπως οι ξεροκέφαλοι αδελφοί μας
μερικές φορές επιμένουν
Θυμήσου καλά
πώς ήταν η ζωή σου: θολότητα,
και κηλίδα από λάσπη
μεσ’ το ψιλόβροχο
σαθρά παράθυρα
που τα έτρωγε ο άνεμος
το χειμώνα, και μέσα
σε ένα παγωμένο πάτωμα ενός σπιτιού
όπου η παγωνιά γέμισε
τα ρούχα σου.
Πες πως μπόρεσες να φτάσεις
σε αυτό το σημείο, για να ανοίξουν
οι πόρτες της ιστορίας
για να δείς τα πρώτα σου χρόνια,
με τους δικούς σου ανθρώπους , με τους άλλους.
Βάφτισε τον δρόμο
Το ήρεμο πνεύμα της εξέγερσης που σε γαλούχησε,
και πώς ήρθες στο σημείο
να ξεμάθεις εκείνα τα μαθήματα
εκείνου του δασκάλου
του ξεδιάντροπου λεηλάτη της πατρίδας σου.
EVROUS 