[Οι πρώτες λέξεις] – Β. Ρουσσάκης
Ξάπλωσε επάνω στα χέρια μου
Για τελευταία φορά
Εκεί που χτυπά η καρδιά
Νιώσε τα χρόνια που πέρασαν
Σαν χτύποι αδιόρατοι
Έξι πρόλαβα να μετρήσω
Αυτόν τον καιρό
Κυλάει το ποτάμι της αμφιβολίας
Μέσα μου συνεχώς
”Κι αν κάτι έκανα λάθος;
Αν χάθηκα από δειλία
Δίχως μια εξήγηση;
Αν υπήρχαν άλλες επιλογές;
Αν ήμουν ένας άλλος
Και άφηνα πίσω μου χνάρια
Να ακολουθήσεις;”
Και μετά
Τι θα είχε μείνει
Για να κρατήσει ένα νόημα
Απ’ ότι είχαμε;
Τίποτα δεν έμεινε
Οι ψίθυροι όλοι ξεχάστηκαν
Υπάρχει μια βροχή
Που θόλωσε τα πάντα
Δεν άφησε καν την μορφή σου
Σαν ένα μικρό αποτύπωμα
Ξέχασα τα μάτια σου
Ότι ζήσαμε δεν υπάρχει πουθενά
Σε κανένα συρτάρι
Σε κανένα όνειρο
Ξάπλωσε επάνω στα χέρια μου
Σαν να μην συνέβη ποτέ
Σαν να τ’ ονειρεύτηκες
Νιώσε για ένα δεύτερο
Την απομίμηση αγάπης
Που έθρεψες μέσα σου
Εξ’ ανάγκης ανταπόδοσης
Ξάπλωσε.
Κι όταν θα έχουμε χαθεί σιωπηλά
(ήδη χαθήκαμε σιωπηλά
σαν την πρώτη βροχή
σαν τις πρώτες λέξεις)
θα πετάξουν χελιδόνια
στην άνοιξη που ονειρεύομαι
όταν είμαι τελείως γυμνός
από βαρίδια παρελθόντος
Σήμερα μυρίζει βροχή
EVROUS 